Со осум дискографски објави, „Outre-Mer“ (1997), „Архимед“ (2000) , „Donkey Hot“ (2003), „Lo-Lee-Taa-Too“ (2005), „Оваа трансплантирана машина за чукање досега не типкала љубовно писмо“ (2008), „Penelope X“ - заедничкиот проект со Никола Коџабашија и Гоце Стефковски (20011), „Антитело“ ( 2012) и актуелниот „Пијан славеј“ (2015), со многу театарски и филмски музики, со бројни концертни настапи дома, во регионот и ширум светските меридијани, „Фолтин“, во изминативе две декади, израсна во арт дружина, нека биде и „псевдо емигрантско кабаре“ ако милувате, за чија понуда во основа можеме да речеме дека е енергична, уникатна и страсна во изразот. Бранислав Николов, Пеце Николовски, Пеце Трајковски, Гоце Јовановски и Славчо Јовев, кои пак во Марјан Станиќ и Васко Атанасовски најдоа идеални музички собеседници, имаа и имаат моќ да заведат и да те натераат со отворено срце да ги чуеш нивните ритми и рими. Да тргнеш во звуковно-поетична авантура од која ќе излезеш побогат за едно значајно сознание – дека ништо не може ти ја загрози слободата на мислата. На духот. Неопходноста да се сонува. Посебно јаве и простум.
Пејачот Бранислав Николов вели дека некогаш работат многу пресметливо, а напати спонтано и импулсивно. А сѐ има врска со времето во кое живееме. „Пијан Славеј“ е состојба на духот, вели тој.
По веќе усталената динамика, издание на секои три години, по „Антитело“, доаѓа „Пијан славеј“. Николов, колку новите шест песни зад овој наслов се слика и прилика на времето во кое се настанати? Колку се тие одраз на наталоженото искуство, импулсот или потребата да се биде упорно и упорно сонувач во оваа наша единствена реалност? Конечно зошто „Пијан славеј“? Како континуитет на една насловна гимнастика или... ?
Динамиката е многу природна. Тоа е нашето време за целосна промена во свеста на бендот. Албумот го финиширавме во есента, а го снимивме во јануари. Пред самото снимање ја додадовме првата песна (Ела си в кревет), а непосредно по главното снимање, ја уфрливме и последната (Купидон). Ете така работиме. Некогаш многу пресметливо, а напати спонтано и импулсивно. А сѐ има врска со времето во кое живееме. „Пијан Славеј“ е состојба на духот. Тоа е немирот што го живееме. Хамлетовската дилема - „да се биде или не“. Или можеби, варијацијата на Клеш - „да останам или да си одам?“. Тоа е одраз на слободата во изборот. А кога сонуваме тогаш сме најслободни.
По јазичните експерименти со „спонтаниот есперанто“, кругот е конечно затворен – на актуелните изданија доминира македонскиот. Значи ли тоа дека ја откривте тајната на музиката на мајчиниот, дека само така најоргански звучат вашите стихови и дека токму и со него можете да ги пренесете емоциите, енергијата и пораките до слушателите?
Па не знам дали е кругот затворен. Никогаш не велам никогаш. Но во суштина мислам дека е така. И сакам да верувам дека е така. Експериментите се зад нас. Дојде време да се испее душата. А на кој јазик тоа би го направил ако не на мајчиниот, на јазикот што го знаеш најдобро, на јазикот што го користиш кога си сам со себе. И да, убеден сум дека нашите песни сега не можат суштински да се препеат на друг јазик. Затоа што стиховите се сами по себе музика, со специфичнен ритам и мелодија, со посебен звук. Сакам да мислам дека нашите песни му даваат уште еден посебен лик и посебен глас, меѓу многуте други, на целокупното битие на македонската современа музика.
И повторно силни и набиени 20-минути квалитетна и разнолика музика во која се вкрстуваат искршените ритми, познатите созвучја и силната потреба за импровизација која, пак, од базичната понуда на секоја средба со публиката се претвора во торнадо на чии налети тешко им се одолева. Свесно ли одите по патеката на една таква взаемна респектабилна комуникација со публиката? Колку е таа заслужна за она во што во овие две децении израсна ФОЛТИН?
Нормално дека сме свесни. Долги години го градевме тоа партнерство. Публиката има доверба во нас, и ние во неа. Но нашата публика баш затоа е наша. Таа ни дозволува да бидеме слободни и свои Да бидеме искрени. А и ние ја сакаме таква каква е, отворена и страсна. Тоа е заемна условеност. Засега сме во среќен брак. Ако е пред нас нашата публика тогаш концертите се двочасовно водење љубов. Оргазми колку сакаш (се смее).
През годиниве вешто еквилибрирате во музиката и во театарот. Всушност ФОЛТИН израсна во еден артистички организам кој мимикриски и се потчинува на потребите на сцената на која стапнува. Колку е ова значајно за вашата опстојба, на долговечноста во уметноста?
Јас веќе кажав многупати, сѐ што правиме како крајна цел ја има сцената. Кога ги снимаме албумите, не замислуваме како некој седи дома или во автобус и така сам ги слуша, туку како ќе звучат на сцена, во живо. Иако музиката за театар многу се разликува од нашата концертна музика, тие двете се сепак, дел од едно битие. Нас театарџиите нѐ препознаа оти сме нивни луѓе кога нѐ видоа на свирка, и исто, кога работиме театар тие посакуваат да нѐ гледаат на концерт. Нешто што постојано го слушам, тука и надвор, во театар и на концерт, е една постојана импресија кај публиката, дека сцената или стејџот е нашата природна средина.
По некое непишано правило новиот албум излегува за нов издавач. Овојпат зад вас застана НУ Центар за култура Битола. Ова е доказ за вашата потреба со ништо да не бидете условувани во творештвото, слободно да влечете потези дури и понекогаш и ако грешите ...или можеби слика за нашата неспособност да се детектира и брани квалитетот?
Па од сето тоа по малку. Ете, во последните неколку години добивме понуди за соработка, а тоа подразбираше и издавање албум, од две познати и големи европски продуцентски куќи. И нормално, сето тоа заврши неславно. Можеби е проблемот што ние никогаш не се опседнуваме со техничкиот дел на издавањето, па и со менаџирањето, туку само со содржината. Можеби тоа е и нашата предност. Вака никој не нѐ условува и веруваме оти не би можеле поинаку. Но, и во светот на бизнисот ги има секакви. Треба да пробаме и поинаку, па да кажеме. Којзнае?! Засега е вака како е... Дојде време за издавање, се видовме со Борче Димитровски, директорот на Центарот за Култура, и се договоривме. Чисто и едноставно.
И, конечно каква ќе биде агендата во идната комуникација на ФОЛТИН со своите поклоници?
„Пијаниот Славеј“ веќе го промовиравме во Загреб и Љубљана. Тоа помина супер. Следуваат домашните настапи. На 13. јуни во Центарот за Култура во Битола и следниот ден, 14. јуни во бистро „Цреша“, во Скопје. За натаму, веќе одат најавите, но јас, сепак, сега би се задржал на ова.
