Во август, руските регрути Константин и Дмитриј Решка 20-годишни браќа близнаци, загинаа на границата со Украина во близина на Белгород.
Во нивното родно село Карповка во сибирскиот регион Омск, пријателите и семејството собираат пари за нивниот погреб.
Нивните роднини сè уште не го знаат точниот датум на нивната смрт и не им е дозволено да ги идентификуваат. За смртта на браќата биле информирани на почетокот на септември, пред авионот со нивните тела да пристигне во воената единица во областа Омск.
Командантот на единицата, кој претходно ветил дека ќе ги однесе „на безбедно место“, престанал да одговара на пораките на мајката на близнаците.
„Златни момчиња“
Во сибирското село со 1000 жители, Костја и Дима Решка биле познати во секој двор. Нивната постара сестра Јулија се сеќава дека успеале да се дружат за неколку минути каде и да оделе. Соседите ги потврдуваат нејзините зборови.
„Секогаш со почит, ги поздравуваа другите кога ќе се сретнаа, а кој и да побара, тие им помагаа на сите. Никој во целото село нема да каже лош збор за нив. Од мали го научиле суровиот селски живот, уште од мали се осамостојувале и заработувале“, рече соседот Михаил Шананин.
Истото речиси од збор до збор, одекнува и од друг сосед.
„Момците беа многу мирни по природа. И пријателски расположени, секогаш заедно. Многу вредни, доверливи. Им помагаа на сите што бараа помош. Многу одговорни. Хоби, како и сите млади луѓе - музика, телефони. Тие работеа во производството на семе од репка и ќе се вратеа таму по војската“, рече Олга Кристич.
Данил Карпов од Карповка вели дека не изгубил само пријатели, туку практично и браќа.
„Тие се мои блиски пријатели. Јас дури би ги нарекол браќа. Од детството секогаш беа зафатени со работа, помагајќи им на сите. Во селото и во целата област Таврически има огромен број луѓе кои ќе ги паметат со добар збор за нивните дела“, рече тој.
Карпов рече дека и двајцата браќа се надевале дека ќе работат во градежништвото и „ќе им помогнат на своите родители. Дима рече дека сакал да ги следи стапките на својот дедо и да стане професионален заварувач, додека Костја не изразувал никакви посебни преференции, но секогаш ја користел секоја можност да вежба и да работи.
„Кон крајот на нивните студии, момците се вработија во фабриката за семе од репка во Таврически и разговараа за тоа како би сакале да се вратат на работа таму по војската“.
Нивната сестра Јулија вели дека никој не ги терал помладите браќа од големото семејство (Марина Решка има седум деца) да работат, но од 11-годишна возраст се навикнале да бидат одговорни за снабдување со огревно дрво или, на пример, да носат вода до бањата.
„Кога дознав, погледнав низ селото - во секоја куќа правеа нешто, поправаа нешто, изградија нешто, помагаа во градината. Тие беа едноставно сигурни“, рече таа.
Таа ги опиша како „весели и секогаш насмеани“.
Потоа се скрши.
„Едноставно не верувам. Не верувам дека умреле“, плаче Јулија.
„Како ќе го преживее нашата мајка сето ова?... Очекувавме да се вратат дома наесен. Тие самите веќе беа дома во нивните мисли. Дима чекаше обука од фабриката. Оттаму сакаа да ги платат неговите студии да стане заварувач, а и Костја ќе останеше таму на работа“, вели нивната сестра.
„Не потпишувај ништо“!
Роднините и пријателите на Константин и Дмитриј се сеќаваат дека во ноември 2023 година биле повикани на воена служба, но браќата немале намера да служат подолго од потребната година.
Карпов потсетува дека браќата биле испратени во тенковска единица во регионот Челјабинск во Сибир во првите шест месеци од нивната служба, додека не дознале дека се испратени во регионот Белгород, кој се граничи со Украина.
„Момците спомнаа дека за ова биле внимателно подготвени месец и пол од инструктори кои служеле во платеничката група Вагнер. По пристигнувањето на граница, момците не стапувале во контакт многу често, бидејќи спецификите на областа ретко го дозволуваа тоа, но секогаш кога тоа го дозволуваа условите, велеа дека се добри, иако постои опасност -украински беспилотни летала и гранатирање некаде во далечината“, вели пријателот на близнаците.
„Сè заврши на 8 август. Утрото Дима ми пиша, рече дека сè е во ред и дека до демобилизацијата остануваат уште 92 дена. Тој испрати неколку фотографии со своите колеги војници и ме замоли да почекам додека не стапи во контакт. На крајот на август дознав дека ниту еден од нив никогаш повеќе нема да ме контактира“, изјави Карпов.
Нивната сестра вели дека семејството дознало за смртта на браќата дури ден пред Карпов, иако тие престанале да комуницираат од 9 август.
„На 8 август, Костја беше онлајн на Телеграм, на 9 август беше Дима. Тие пишуваа еднаш неделно, на моите родители и на мене одделно, иако живееме на иста улица. Секогаш бевме во контакт“, рече таа.
„Немаше предупредување за губење на комуникацијата, но видовме дека границата со Украина во регионот Белгород беше пробиена на 6 и 7 август и се чинеше дека тие не беа погодени. Малку се смиривме, но поминаа недела или две“, вели Јулија.
Таа рече дека откако украинските сили ја преминале границата во регионот Курск, нејзината мајка почнала да ја повикува единицата, да му пишува на командантот и не добила одговор.
Ова беше и покрај фактот што мајката на близнаците добила уверување од командантот на нивната единица лично дека „ако одеднаш нешто тргне наопаку, границата таму се пробие или нешто друго, регрутите веднаш ќе бидат повлечени од тие територии“, рече Јулија.
„Сега тој воопшто не и одговара. Не го знаеме ни точниот датум на нивната смрт“, вели сестрата на близнаците.
Јулија се сеќава дека пред да бидат префрлени браќата во регионот на Белгород, таа и нејзината мајка биле загрижени дека ќе бидат принудени или убедени да потпишат воен договор и да се пријават. Кога и се јавиле во средината на февруари, таа им рекла:
„Не потпишувајте ништо никаде, под никакви околности“.
„Воопшто не сме виделе никакви документи. Не! Се враќаме дома наесен“, вели таа дека бил нивниот одговор. Но, тогаш кога украинските трупи дојдоа преку руската граница на почетокот на август, родителите почнаа да пишуваат единицата да биде повлечена од потенцијалната борбена зона.
„Немаше одговори, ниту една порака. Тие едноставно ги игнорираа нашите пораки“, рече Јулија.
Ниту збор од фронтот
Таа рече дека семејствата ги дознале деталите за смртта на браќата само затоа што еден од нивните колеги војници бил роднина на воениот комесар.
„Костја и Дима беа убиени во засолниште за време на гранатирањето. Со нив беше и друг регрут Арсени. Воениот комесар и овој офицер од истиот прв вод (или соседниот, не знам сигурно) го повторија истото од збор до збор, така што некако поверувавме“, рече сестрата на близнаците.
„Но, тие не ни зедоа примерок од ДНК и не знаеме во каква состојба ќе бидат вратени. Што ако ковчегот е затворен и ни забранат да го отвориме? Сè уште не верувам дека починаа“, рече Јулија.
Карпов вели дека близнаците не сакале да ги загрижуваат своите роднини.
„Момците не кажаа ништо посебно за нивната локација. Знаевме дека се испратени до границата со Белгород, се чинеше дека беше помирно таму. Ова беше, ако паметам добро, пред вториот, пробив на украинските сили во регионот на Белгород и претседателскиот декрет за повлекување на регрутите од границата“, се сеќава тој.
„Но, тие беа свесни за опасноста. Рекоа дека не одат во групи, опасно е. Не шетаа на отворени простори за да не привлечат повторно дрон. Дима спомена дека почнал да се моли секој ден за душевен мир“, рече Карпов.
