Нормална е возбудата пред еден ваков настан. Досега над 100 пати јавно сум читал поезија и ...пак имам трема. Посебно кога станува збор за моја поезија ... Тогаш уште повеќе. Ја чувствувам силно онаа позитивна нелагода, но се надевам дека се* ќе испадне како треба. Дека гостите околу кои се намачив да ги соберам ќе си го сторат своето и дека конечно ќе има многу публика во клубот.
Кога ќе кажат современ, модерен поет О.К тоа и би можел да го проголтам. Несомнено дека сум урбан, но таа дефиниција некако не ми лежи. Барем мене.Јовица Ивановски, поет.
Ова се мислите со кои поетот Јовица Ивановски е опседнат пред промоцијата на својата десетта книга поезија „Киноутро“, што како издание на „Табернакул“ се појави деновиве и чија промоција е закажана за оваа среда, на 29 април, во 20 часот, во скопскиот клуб МКЦ.
Говорејќи за својата нова објава тој вели дека таа е резултат на тоа што тој постојано снима, набљудува. Дека го прави она што го прави и секој автор. Појаснува дека во неа се секвенците и фрагментите од последниве неколку години и дека сето она што го забележал како кратки исечоци го има монтирано во оваа книга за која му било најприкладно да ја наслови „Киноутро“ затоа што самиот има носталгија кон убавите денови од својата младост кога во Скопје имало повеќе од 20 киносали и можност за одбир на бројни филмски дела и проекции.
Сакаат да не затворат во некои, кошеви, сандаци, фиоки...и да ни кажат дека ние припаѓаме само таму, дека тука ни е местото. И доколку се обидеме да направиме нешто поинакво, нешто што е нормално затоа што без прогрес нема ништо, ти велат „стој“, „каде?“...И тоа не е случај само со уметноста туку и во секојдневниот живот.Јовица Ивановски, поет.
„Конкретно во таа песна „Киноутро“ напишав дека му се скина филмот и дека го изеде мракот. Така што тоа е анахронизам. Се сомневам дека некаде кај нас во кино салите воопшто и постојат утрински проекции. Ете и затоа ќе пробам да го парафразирам крајот на та песна: И подоцна ти стана јасно дека мигот во кој со замижани очи се судираш со суровата светлост, со денот кој ќе те шутне некаде во животот кој е сè само не филм...всушност најголемата илузија. Оваа книга ја доживувам како некое мое внатрешно филмче, меѓу животот и смртта, меѓу љубовта ...и сè она што се случува во тој круг. “
Иако од поодамна Ивановски е „жигосан“ како „урбан поет“, тој самиот не ги прифаќа таквите „бележења“. Вели дека таквата определба му е излитена и дека му го стеснува кругот на делување. Потенцира дека тоа е изнудена силувана поделба на „урбани“, „рурални“ и какви се не други поети, која практично и да не постои во другите уметности.
„Кога ќе кажат современ, модерен поет О.К тоа и би можел да го проголтам. Несомнено дека сум урбан, но таа дефиниција некако не ми лежи. Барем мене. “
Дополнува дека сето тоа е резултат на потребата на критичарите и на рецензентите најлесно да го сместат во некој жанр, некое купче секој еден творец, секој уметник.
„Сакаат да не затворат во некои, кошеви, сандаци, фиоки...и да ни кажат дека ние припаѓаме само таму, дека тука ни е местото. И доколку се обидеме да направиме нешто поинакво, нешто што е нормално затоа што без прогрес нема ништо, ти велат „стој“, „каде?“...И тоа не е случај само со уметноста туку и во секојдневниот живот. Еве на пример ако кажеш нешто против проектот „Скопје 2014“ ти веднаш си против власта. Човек има право на свое мислење и многу е лошо кога те етикетираат и те ставаат во некој шаблон. Затоа едноставно човек треба да си го тера својот филм и да не се обѕрнува на приказните што ги слуша за себе. Да си го тера својот пат без разлика што некој има намера до крајот на животот да го затвори во некој калап.“
Говорејќи за пишувањето, за песната, за стихот...Јовица знае да каже дека тој лично поезијата ја чувствува пред се како потреба. Вели дека секој жив човек сака на некој начин да се изрази...дека столарот работи со дрво, а тој со зборови.
„Јас едноставно и не би знаел што друго да правам. Немам некој друг занает, незнам попаметна работа, а всушност и се сомневам дека има попаметна работа од занимавање со уметност. Мене ми е тоа од една страна бегство, од друга страна казна. Како да сум осуден на тоа. Сум пробал да живеам без пишување, но не оди. Сакал не сакал излегува тоа од мене и завршува на парче хартија и понекогаш дури и во книга. “
Инаку, промотори на „Киноутро“ е планирано да бидат Дејан Дуковски и Ѕвездан Георгиевски, стихови ќе чита Александар Деловски, а како специјални гости се најавени Владимир Петровски Картер, Горан Таневски, Љупа Ангелов (Д ЏОН), Ивица Димитријевиќ (Т.Б.ТРАЧЕРИ), Иво Антов и други.
„Мене ми беше битно за промотори да имам луѓе од перото, мајстори на пишаниот збор, но не и такви кои и самите пишуваат поезија...а ниту Дејан, ниту Ѕвездан не се бават со тоа. Едниот е драмски писател, врвен, а другиот новинар. Убава ми беше таа дистанца, тоа гледање со други очи и од друг агол. Исто така, Сашо Деловски кој своевремено беше презентер на телевизија нема читано поезија на јавен настап повеќе од дваесеттина години. За него се решив од проста причина што минатата недела мојата поезија на истово ова место ја донесоа две актерки...и дефинитивно мислам дека не згрешив. Впрочем, ќе видите и сами. А, приказната со присуството на рок музичарите на промоцијата мене лично ме враќа длабоко назад во младоста. Моите почетоци со поезијата се врзани со рокенрол музиката затоа што пишував текстови за песни за бендот во кој што свирев. Мене рокенролот ми е во крвта и тоа јас го чувствувам во секоја моја песна. Имам некоја мелодија, некој ритам кој ме постојано ме следи. Рок музиката е нераскинлив дел од мојот живот и ќе биде до самиот крај – до последниот здив. Од таму потребата овие момци од нашата рокенрол сцена да отпеат по една песна на мојата промоција.“
Роден 1961 година во Скопје, Јовица Ивановски е автор на книгите: „Зошто мене ваков џигер“ (1995), „Градот е полн со тебе“ (1997), „Чуден некој сончев ден“ (1999), „Три напред, три назад“ (2004), „Двоен албум“ - двокнига составена од циклусите „Сладолед во недоглед“ и „Во сенката на билбордот“ (2005), „Стремеж за дремеж“ (2007), „Ветер и магла“ (2009), „Со сламка во уста“ (2011), „Open The Window And Let the Кyti Breath a Little“ - избор на англиски јазик, „Избрани песни“ - избор на македонски и англиски ( 2002), „Деновиве ако не и утре“ - избор на македонски и англиски ( 2009).
Тој е еден од авторите во двојазичното издание „ Шест македонски поети“ објавено во 2011 во Велика Британија, препејуван е на десеттина светски јазици и застапен во неколку антологии на македонската поезија. Се уште живее и работи во Скопје бидејќи ...
Скопје, екстазираш со техно и фолклор, со киселина и шприцер.
Меаните и техно-клубовите ги дели само еден ѕид.
Немаш ни кинески кварт, ни резил-сокак, ни Сохо, ни Мохо
(ние немаме кинески кварт, но затоа пак, имаме албански кварт – со таа разлика што храната таму не е толку добра).
Скопје, твоите зурли и тапани се компјутерски семплови.
Под народните носии ти се наѕираат ѕвонарки и техно-ѕиври.
Скопје, три напред и три назад.
Па, contre-pas клекнување
и полетување,
и повторно, три напред и три назад.
