Неодамна издадовте публикација за хомофобијата во образованиетто. Зошто се одлучивте да го истражувате тоа?
Во последните неколку години во серија наврати ние се обидувавме да реагираме за некои учебници во кои детектиравме дека има хомофобични содржини. Исходот од страна на релевантните институции беше прилично негативен, односно не добивавме никакви одговори од Министерството за образование, од Бирото за развој на образование или од Националната комисија за учебници. Поради тоа што во целиот овој процес детектиравме дека постојат и други учебници, решивме да ангажираме една група на експерти од различни области кои ќе можат да направат еден посистематски и подетелен преглед и анализа на репрезентацијата на хомосексулноста во учебниците за средно и високо образование.
Што е она што го детектиравте, до какви заклучоци дојде вашиот тим?
Главни заклучоци се дека имаме ситуации во кои во учебниците, хомосексуалноста се третира како девијантна појава во социолошка перспектива, или се патологизира, се смета како патологија, психичко нарушување, дури во некои учебници хомосексуалците се третираат како психотични личности, тоа е екстремниот случај значи. Од друга страна имаме ситуации во кои сите оние дефиници за интимност, за љубов, емоции, семејство и така натаму, имате целосно отсуство на говор и информации поврзани со нехетеросексуалната љубов, со нехетеросексуалните врски, или пак со хомосексуалните бракови и заедници.
Во кои сегменти има најмногу хомофобија?
Најрадикалните примери што ги детектиравме во овие анализи доаѓаат од областа на психологијата, психијатријата и социолошките науки. И она што најмногу нас не загрижува е што токму од тие катедри излегуваат идни кадри кои ќе треба најдиректно да работат со луѓе, дали како социјални работници, дали како експерти ангажирани во социјала на најразличен начин, како психолози, како психијатри... Замислете си еве дека ние имаме учебници кои се веќе 10 години во циркулација, со тие учебнци се произведени кадри и кадри и ние се прашуваме како тие последици допрва ќе бидат превенирани, како ќе се бориме против тие последици.
Колку е лесно, односно тешко да се бориш против хомофобијата во ова општество?
Ужасно тешко, ние секојдневно се соочуваме со таа дилема - Што понатаму? И дали воопшто понатаму! Она што ни е главно мото скоро на сите е дека сме хиперпесимисти, но и хиперактивисти бидејќи живеете во заедница која е ултра конзервативна, која е дел од оној комплекс на транзициски земји и општества во кои имате силно оживување на национализмите. Од друга страна имаме систем во кој религиозниот фундаментализам се уште силно владее. И на крај имате една силна политичка струја која е на власт, која експлицитно има една демохристијанска и конзервативна идеологија. Хомосексуалците се надвор од нивната агенда и не само што се надвор, туку и експлицитно застануваат против борбата за недискриминација и човекови права на ЛГБТ популацијата.
Целиот разговор со Славчо Димитров, извршен директор на Коалицијата „Сексуални и здраствени права на маргинализираните заедници“ погледнете го во видеото на почетокот на текстот.
Во последните неколку години во серија наврати ние се обидувавме да реагираме за некои учебници во кои детектиравме дека има хомофобични содржини. Исходот од страна на релевантните институции беше прилично негативен, односно не добивавме никакви одговори од Министерството за образование, од Бирото за развој на образование или од Националната комисија за учебници. Поради тоа што во целиот овој процес детектиравме дека постојат и други учебници, решивме да ангажираме една група на експерти од различни области кои ќе можат да направат еден посистематски и подетелен преглед и анализа на репрезентацијата на хомосексулноста во учебниците за средно и високо образование.
Што е она што го детектиравте, до какви заклучоци дојде вашиот тим?
Главни заклучоци се дека имаме ситуации во кои во учебниците, хомосексуалноста се третира како девијантна појава во социолошка перспектива, или се патологизира, се смета како патологија, психичко нарушување, дури во некои учебници хомосексуалците се третираат како психотични личности, тоа е екстремниот случај значи. Од друга страна имаме ситуации во кои сите оние дефиници за интимност, за љубов, емоции, семејство и така натаму, имате целосно отсуство на говор и информации поврзани со нехетеросексуалната љубов, со нехетеросексуалните врски, или пак со хомосексуалните бракови и заедници.
Во кои сегменти има најмногу хомофобија?
Најрадикалните примери што ги детектиравме во овие анализи доаѓаат од областа на психологијата, психијатријата и социолошките науки. И она што најмногу нас не загрижува е што токму од тие катедри излегуваат идни кадри кои ќе треба најдиректно да работат со луѓе, дали како социјални работници, дали како експерти ангажирани во социјала на најразличен начин, како психолози, како психијатри... Замислете си еве дека ние имаме учебници кои се веќе 10 години во циркулација, со тие учебнци се произведени кадри и кадри и ние се прашуваме како тие последици допрва ќе бидат превенирани, како ќе се бориме против тие последици.
Колку е лесно, односно тешко да се бориш против хомофобијата во ова општество?
Ужасно тешко, ние секојдневно се соочуваме со таа дилема - Што понатаму? И дали воопшто понатаму! Она што ни е главно мото скоро на сите е дека сме хиперпесимисти, но и хиперактивисти бидејќи живеете во заедница која е ултра конзервативна, која е дел од оној комплекс на транзициски земји и општества во кои имате силно оживување на национализмите. Од друга страна имаме систем во кој религиозниот фундаментализам се уште силно владее. И на крај имате една силна политичка струја која е на власт, која експлицитно има една демохристијанска и конзервативна идеологија. Хомосексуалците се надвор од нивната агенда и не само што се надвор, туку и експлицитно застануваат против борбата за недискриминација и човекови права на ЛГБТ популацијата.
Целиот разговор со Славчо Димитров, извршен директор на Коалицијата „Сексуални и здраствени права на маргинализираните заедници“ погледнете го во видеото на почетокот на текстот.
