Лицата со попреченост, како и децата без родителите, до полнолетство се згрижени од системот. Но, потоа им се затвораат вратите. Државата инвестира во овие деца, потоа ги заборава и исплаќа приходи за нивно преживување. Може и поинаку, апелира активистот Суарет Алишан.
„Државата вреди онолку колку што се грижи за најбеспомошните“
