По неговата прва книжевна објава „Кротки приказни“ од 2006 година, македонскиот писател, филмски критичар, издавач и новинар Игор Анѓелков, наново и се враќа на кусата прозна форма и на читателите и дарува дванаесет нови раскази поделени во шест целини, при што секоја од нив следи една животна фаза, од раѓањето кон смртта.
Професорката Ана Мартиноска во поговорот кон збирката истакнува дека расказите од „Двојна експозиција“ се „непретенциозни во пристапот, барем навидум во насока на кроткоста и обичноста на неговото писмо сфатени како врвен комплимент од блажеконески тип, без оглед на тоа дека нарацијата всушност често крие комплексни и повеќеслојни нијанси“.
Анѓелков со манир на зрел и искусен писател успева да ја вметне својата поента во израз доволно концизен за да се потврди како квалитет на краткиот расказ, но не претерано збиен, туку во прецизна мера натопен со описи и дигресии кои се освежувачки и додаваат текстура на напишаното без притоа да ја обременат основната наративна нишка. Тоа само го потврдува она што критиката го одбележа уште од почеток на неговата кариера, дека овој автор пишува „зрела проза, суверена во концептот, опстојна во реализацијата, со мерка натопенета во автобиографско и спонтано исушена од патос, од предозираност, од пренапишаност, забележува Мартиновска.
Таа и со дополна дека и во збирката раскази „Двојна експозизија“, која доаѓа како логично надоврзување на романот „Шрапнел“ од 2020, кој тогаш во својот осврт го одреди како „генерациски роман, искрен до коска“, „се препознава дихотомијата на личното кое се испреплетува со колективното, создавајќи ефектен впечаток на реалистични раскази, на приказни што се (како) извадени од стварноста, без разлика дали се автобиографски или не“.
Во фокусот на секоја од приказните лежи едно централно животно прашање, типично за возраста и биолошко-социолошката фаза на ликовите кои се портретираат. Нивниот спектар се движи од оние општоважечки мотиви, па сè до ултимативната дилема што останува по смртта. Немам двојба дека темите кои Анѓелков ги третира ја имаат примамлива моќ да ја заскокоткаат публиката и да не ја остават индиферентна, бидејќи иако не секогаш видливо на прв поглед, расказите на Анѓелков се ангажирани и отвораат актуелни и суштински прашања, како додатна вредност на новата македонска проза. Верувам дека тие ќе ги поттикнат читателите на длабокомислечки и себеспознајни моменти, што впрочем е ултимативната цел на добрата литература. Покрај естетското задоволство таа треба да понуди нова перспектива, да поттикне критичка мисла и, да го парафразирам Френсис Скот Фицџералд, да ни понуди утеха дека нашите копнежи се универзални, дека ние луѓето не сме осамени и изолирани едни од други, туку дека припаѓаме – на група истомисленици, добронамерници, сострадалници, вљубеници...“, потенцира Ана Мартиноска.
А, Игор Анѓелков, авторот кој минатото лето ја објави „Филмотопија“ како третата од книгите од областа на филмската есеистика - заедно со „Филм.мкд“ (2015), за која патем ја доби Државната награда за публицистика „Мито Хаџивасилев Јасмин“ и „Филмски град“ (2018), истакнува дека во меѓувреме, од „Кротки приказни“ до денес, во тие изминати 16 години, „живеејќи го животот во оваа вечна транзиција, се случија еден куп приказни, од кои некои од нив излегоа како проза во неговите три романи, но поголемиот дел од приказните беа само потенцијал за кој се надевал дека ќе испадне уште некој роман плус“.
Приказните во новата збирка „Двојна експозиција“ се враќање на мојата прва жанровска и прозна фасцинација, расказите, и дел од нив сметав, и се’ уште сметам, дека имаат потенцијал за роман, меѓутоа, еве, тие функционираат и како раскази од по десет и кусур страници. Едноставно, таа форма во која на мал простор треба да се каже многу повеќе беше совршена платформа за нивна реализација, вели Игор Анѓелков.
Тој дополнува дека во книгата се обидел да го истакне дуалниот момент како принцип, затоа и насловот е „Двојна експозиција“.
Дванаесетте раскази се поделени во шест целини, или поглавја со по два раскази, кои се обидуваат да го опфатат целото човеково постоење: од растењето, преку созревањето, бизарните животни моменти, кризата на средните години, и умирањето. Приказните истовремено и локални и универзални, и мислам дека многумина ќе се препознаат во нив, бидејќи раскажуваат за едно Скопје кое можеби веќе го нема, или се трансформирало во непознат ѕвер со кој веќе не се прознаваме. Токму тој амбивалентен однос на љубов или омраза кон сопствениот град е балансирано застапен низ сите дванаесет раскази, преку ликови кои можеби ќе ги препознаете и се надевам, читателите ќе уживаат во нивната отворена луцидност, истакнува авторот.
Роден 1974 година, Игор Анѓелков дипломирал на Интердисциплинарните студии по новинарство, а магистрирал на мастер студиите по „Медиуми и комуникации“ на Правниот факултет при Универзитетот „Св. Кирил и Методиј“ во Скопје. Веќе две ипол децении активно е присутен во периодиката со низа критички осврти и рецензии од областа на филмот, музиката, книжевноста, уметноста... Неговите текстови можат да се прочитаат на www.herojnaedenden.mk.
Официјалното книжевно деби го имаше во 2006 година со збирката раскази „Кротки приказни“, a потоа следеа и романите „Крај-пат“ (2010), „Фото синтеза“ (2013), кој беше финалист за „Рациновото признание“, и „Шрапнел“ (2020).
