Остануваат или заминуваат? Руски мировници во постсоветскиот простор

Припадник на руските мировни трупи стои покрај тенк близу границата со Ерменија откако е потпишан договор за ставање крај на воениот конфликт меѓу Азербејџан и ерменските сили во Нагорно Карабах.

Повеќе од 400 руски војници од планираните 2.000 веќе се распоредија на 11 ноември како дел од обновената петгодишна мировна мисија.

Воени возила покрај авион по пристигнувањето на руските мировници на аеродромот во Ереван, 11 ноември.

Објавувањето на договорот за прекин на огнот предизвика прослави во Азербејџан, но и протести во Ерменија, со демонстранти кои ги нападнаа владините згради и парламентот.

Примирјето дојде откако азербејџанските сили остварија придобивки на бојното поле и, наводно, се приближија до главниот град на Нагорно Карабах, Степанакерт, откако го зазедоа блискиот стратешки град Шуши, познат како Суза во Азербејџан.

Во јуни 1992 година, рускиот претседател Борис Елцин (десно) и Грузиецот Едуард Шеварднадзе се состанаа во Сочи и потпишаа договор со кој се стави крај на спорадичните борби во Јужна Осетија, во кои беа убиени околу 1.000 луѓе. Како резултат на договорот, беа формирани трилатерални заеднички мировни сили, составени од 500 мировници од Русија, Грузија и Северна Осетија, како и комисија што ги надгледуваше.

Руски мировници чуваат контролен пункт во Јужна Осетија.

Мирот траеше до 2004 година, кога Михаил Саакашвили дојде на власт во Грузија. Помеѓу сузбивањето на прекуграничниот шверц и неуспешниот таен обид за насилно враќање на регионот, се зголемија тензиите и мировната комисија воопшто не се состана, бидејќи секоја страна покрена забелешки.

Руски тенкови се движат низ Цхинвали во август 2008 година.

На почетокот на август 2008 година, силите на Јужна Осетија започнаа да гранатираат грузиски села, а грузиските сили возвратија. Секоја страна ја обвини другата за поттикнување насилство. Грузија испрати трупи на 7 август и се обиде да ја врати контролата врз Јужна Осетија. Москва реагираше брзо со тенкови и големи трупи, поразувајќи ги грузиските трупи и заземајќи бројни градови пред примирјето на 12 август.

Руски мировник го чува контролниот пункт на реката Ингури во Абхазија, 14.08.2008 година.

Во другиот отцепен грузиски регион, Абхазија, руските мировници се стационирани од 1994 година за да ги запрат воените конфликти и етничкото чистење започнати во 1992 година, заедно со невооружени набљудувачи на ОН. Бидејќи избувнаа борби во Јужна Осетија во август 2008 година, руските и абхазиските сили ги нападнаа грузиските трупи во клисурата Кодори, а потоа се повлекоа во Грузија.

Рускиот претседател Дмитриј Медведев (во средина) се ракува со лидерите на Јужна Осетија и Абхазија, Едуард Кокоити (десно) и Сергеј Багапш во Москва во септември 2008 година.

На 26.08.2008 година Русија ги призна двата региона како независни држави. Москва држеше трупи во двата региона, што само неколку други земји, вклучително и Сирија, ги признаа во 2018 година како независни.

Конвој руски оклопни возила се повлекува преку Рухи, Грузија на пат кон Абхазија во октомври 2008 година.

По признавањето на Абхазија и Јужна Осетија, Русија изгради многу воени бази во двата региона, истовремено заштитувајќи ги нивните граници и поддржувајќи ги финансиски. Абхазија и Јужна Осетија, всушност, станаа зависни од Русија.

Руските мировници чуваат контролен пункт во отцепениот молдавски регион Транснистрија (Приднестровје) во јануари 2012 година.

Силите составени од војници од Молдавија, Русија и отцепениот регион Транснистрија беа воспоставени по прекинот на огнот во 1992 година, за да се запрат борбите меѓу молдавските сили и силите на Приднестровја, поддржани од Козаци и руски трупи стационирани во енклавата. Од тогаш се одржува мирот, но ниту една земја не ја призна независноста на Приднестровје. Русија ги отфрли повторените барања на молдавската влада за замена на руските трупи со меѓународно признати мировници и одржување на силно влијание во Молдавија.