Во текот на летото ќе слушате, читате и гледате - на работни места, пабови, домови и ресторани. Колумни ќе бидат резервирани за гордата земја-домаќин Германија, која по неколку слаби меѓународни турнири сега мора да испорача резултат пред домашната публика. Може ли францускиот супертим предводен од новата ѕвезда на Реал Мадрид, Килијан Мбапе да го освои? Дали бранителот на титулата Италија ќе го задржи трофејот? Дали мислите дека португалската суперѕвезда која старее, Кристијано Роналдо, сè уште може да ги подобри своите импресивни рекорди за голови? И дали е можеби конечно време трофејот да си „дојде дома“ кај сè поимпресивниот тим на Англија?
Вашиот пребарувач не подржува HTML5
На кои стадиони се игра ЕП во фудбал 2024
Ние, во РСЕ, решивме да земеме малку поинаков став гледајќи ги петте квалификувани тимови од нашиот радиодифузен регион – Грузија, Унгарија, Романија Србија и Украина. Можеби овие земји не се толку обожувани како некои од гореспоменатите, но сепак, шансите се дека ниту еден од овој квинтет нема да биде крунисан за европски шампион во Берлин, на 14 јули.
Но, секој има приказна или две да раскаже. Затоа, дознајте повеќе зошто треба да внимавате на нив, кои се нивните ѕвезди и кој е политичкиот агол. Но, шегата настрана, во Европа, како и во поголемиот дел од светот, политиката и убавата игра е стар пар, кој сè уште е силен.
Романија: Соодветна екипа со синови кои излегуваат од сенките на нивните татковци
Да бидеме реални, повеќето фудбалски тимови имаат играч или два со квалитет на ѕвезда. Оние на кои се потпирате кога ќе стане тешко. А потоа, има и други типови на тимови. Оние кои функционираат како добро „подмачкана“, истренирана единица. Тоа е Романија. Можеби не е најпријатно за око, можеби малку премногу дефанзивна, но едноставно е исклучително тешко да се победи. Романија ги мина квалификациите за главниот турнир непоразена и на десетте натпревари селекцијата даде само пет гола. Таквата цврстина може да ги однесе Триколорите, како што сакаат да ги наречат дома, подалеку на турнирот отколку што очекуваат многу експерти.
Но, ако си носталгичен, Романија може да биде и твој тим. Земјата ги доживеа своите најславни денови во средината на 1990-тите, достигнувајќи врв со славно талентиран тим кој стигна до четвртфиналето на Светското првенство во САД, пред точно 30 години. Главната ѕвезда на тој тим беше веројатно најдобриот романски фудбалер досега, Георге Хаџи, елегантен плејмејкер познат како „Кралот“ во неговата родна земја, кој се докажа и во шпанските гиганти Реал Мадрид и Барцелона на клупско ниво. А човекот кој го смисли сето тоа од клупата беше можеби најпознатиот тренер на нацијата (заедно со легендарниот Мирчеа Луческу), Анхел Јорданеску.
Сега, погледнете подетално на теренот и на клупата и ќе ги има и Хаџи и Јорданеску. Синот на Георге, Ианис Хаџи, ги има истите дриблинг вештини како и неговиот татко, но на 25 години тој сè уште не ги достигнал истите блескави височини. Синот на Ангел, Едвард Јорданеску ја презеде функцијата селектор на националниот тим во 2022 година, и покрај некои извици за непотизам, досега успеа. Дали ова лето конечно синовите излегуваат од долгите сенки на нивните славни татковци?
Играчот на кој треба да внимавам
Покрај Хаџи, фудбалско име што силно тежи на неговите млади раменици, има уште едно момче на кое треба да внимавате: Раду Драгушин. Веќе како тинејџер отиде во најголемиот италијански клубски тим, Јувентус. И иако има само четири настапи за „Старата дама“, тој се наметна како еден од најдобрите дефанзивци во италијанската лига, Серија А, минатата сезона додека играше за Џенова, која го купи од Јувентус. Неговата форма беше толку импресивна што англискиот гигант Тотенхем заработи 25 милиони евра за него во јануари 2024 година, со што стана најскапиот романски фудбалер на сите времиња. И нема да ви недостига на теренот со неговите 191 см (мајка му и татко му беа романски интернационалци во кошарка и одбојка) и на 22-годишна возраст, тој е подготвен да биде идна одбранбена ѕвезда на најголемите фудбалски сцени.
А политичкиот агол?
Романските „ултраси“, навидум се политичка група со јасна десничарска, националистичка наклонетост. Не е јасно колку од нив ќе патуваат во Германија за Европското, но ако отидат во голем број, ќе биде интересно да се види што ќе направат. На меч против Косово минатата година, тие закачија голем постер на кој пишуваше дека Косово ѝ припаѓа на Србија, а Бесарабија, историски регион што ја покрива денешна Република Молдавија и делови од јужна Украина и припаѓа на Романија. Романија е една од петте земји на ЕУ кои сè уште не ја признале независноста на Косово и се верува дека во Украина има над 100.000 Романци.
Порака од навивачите на натпреварот меѓу Романија и Косово, одржан во Националната арена во Букурешт, на 12.9.2023
Во друга прилика, ултрасите беа слушнати како скандираат „Тријанон“ за да ја одбележат годишнината од договорот од Тријанон од 1920 година, со кој се решија границите во многу делови на Централна и Источна Европа и драстично се намали големината на Унгарија по Првата светска војна - еден од најголемите романски спортски ривали.
Регионот на Трансилванија (со романско етничко мнозинство, но дотогаш под австроунгарска администрација) на крајот стана романски, но со значителен број етнички Унгарци, што повремено беше јаболко на раздорот меѓу Букурешт и Будимпешта до денес. Вреди да се напомене дека Јоргос Симион, шефот на екстремно десничарската Алијанса за Унија на Романците (АУР), која заврши на третото место на неодамнешните европски парламентарни избори, има минато како фудбалски ултрас.
Партијата се противи на дополнителна воена помош за. Додека Украина и Молдавија генерално имаат пријателски односи, а Букурешт е еден од цврстите сојузници на Киев, би можело да вреди да се внимава како навивачите од двете соседни земји одговараат едни на други во првиот натпревар на двете селекции на турнирот во Минхен, на 17 јуни. Пријателска атмосфера со две групи фанови облечени во жолто или нешто поантагонистичко.
Унгарија: Дали заспаниот џин конечно се буди?
Дали знаевте дека Унгарија некогаш беше фудбалска велесила? Простено ви е ако не, тоа беше одамна, во 1950-тите, но каков тим беше тоа! Наречен „Златниот тим“ или „Моќните Унгарци“, тие го освоија олимпиското злато во 1952 година и загубија само еден натпревар помеѓу 1950 и 1956 година.
Тој натпревар беше финалето на Светското првенство во 1954 година против Западна Германија - изненадување толку големо што Германците сè уште го нарекуваат „Чудото од Берн“, каде што се играше натпреварот. Во рангирањето, спроведено од Би-Би-Си во 2016, овој унгарски тим беше прогласен за најдобар национален тим на сите времиња, пред кој било тим некогаш од фудбалски гиганти како што се Аргентина, Бразил, Италија или Шпанија.
Руската инвазија на Унгарија во 1956 година во голема мера го означи крајот на ерата и да бидеме фер, унгарскиот фудбал никогаш не бил блиску до повторно освојување на таа мината слава. Всушност, траекторијата е постојано насочена надолу. По појавувањето на Светското првенство во 1986 година, Унгарија не успеа да се квалификува на ниту едно Светско првенство или Европско во следните три децении! Но, во 2016 година, Унгарците повторно се вратија на најголемата европска сцена и ги победија соседите Австрија. А на последниот турнир тешко заработија реми и против Франција и Германија.
Но, овој пат изгледа поинаку. Тимот лесно мина низ квалификациите без ниту еден пораз. Многумина во тимот играат во германската лига, па ќе бидат во познато опкружување и се очекува унгарските навивачи да дојдат во Германија за да ги поддржат своите играчи. Можеби сè уште нема да се вратат на тронот, но Унгарија веќе не е тука само за да го пополнат бројот.
Играчот на кој треба да внимавам
Има многу ветувачки лев бек во Милош Керкез и Ласло Клајнхајслер што трча по средината како зајак Дурасел. Сепак, може да има само еден на кој навистина треба да се внимава: Доминик Собослаи. Ова е играч со соодветен „икс фактор“, но Собослаи би можел да биде најдобриот унгарски фудбалер по легендарниот Ференц Пушкаш, момчето од плакатите на таа ера на Златниот тим. Откако стана унгарски капитен на 21-годишна возраст, можете да видите зошто Собослаи го обожаваат соиграчите и навивачите. Посветени, блескави вештини, десно стапало како чекан и сето тоа во комбинација со добриот изглед на филмска ѕвезда од старата школа. Само проверете го.
Доминик Собослаи на пријателскиот меч меѓу Унгарија и Турција, во арената Пушкаш во Будимпешта, Унгарија, одржан на 22.3.2024
А политичкиот агол?
Да го поставиме вака: ако постои една вистинска страст што ја има сѐ поавторитарниот унгарски премиер Виктор Орбан, тоа е фудбалот. Се шушка дека секој ден гледа по неколку натпревари. Тој беше младински играч на унгарскиот тим Видеотон и основаше свој фудбалски клуб во неговото родно село Фелчут, кој сега игра во унгарската топ дивизија. И иако легендарниот Пушкаш нема никаква врска со тоа село, клубот се вика Пушкаш, а академијата и неговиот стадион „Панчо Арена“ – прекарот на славниот плејмејкер. Стадионот сам по себе би можел да биде симбол на дрскоста и стилот на владеење на Орбан. Нешто ултра-модерно со капацитет од 3800 луѓе во село со двојно помалку жители, на кратка оддалеченост од премиерската викендичка, финансирана од државата.
Владата на Фидес, која е на власт од 2010 година, раскошно трошеше на сите видови проекти поврзани со фудбалот со над 40 изградени или обновени стадиони до денес, вклучувајќи ја и грандиозната национална арена (именувана по Пушкаш, се разбира) која на задоволство на Орбан ќе биде домаќин на најголемиот клупски натпревар во 2026 година, финалето на Лигата на шампионите. Згора на тоа, тие исто така инвестираа многу во фудбалот со изградба на стотици нови терени. Во извесна смисла, Орбан и неговите соработници го следат стариот римски слоган за занимавање на јавноста со „леб и игри“ за да не се бунтува.
Но, дури и ако се прикажуваат себеси како најголеми фудбалски фанови, страста на Орбан може да има спротивен резултат. Користењето на јавните пари за фудбал предизвикува многу прашалници, а потоа тука е „Карпатската бригада“ - еден вид неофицијален клуб на поддржувачи на националниот тим. Тоа е уште една идеја на Фидес, која се обиде да ги обедини хардкор навивачите од различни клубови со заедничка цел да ја поддржи Унгарија на меѓународно ниво.
Групата облечена во црно беше вмешана во неколку озлогласени инциденти во последниве години, вклучително и расистичка злоупотреба на црномурестите играчи од други репрезентации и мафтање со хомофобични транспаренти, што резултираше со различни казни за националниот тим, како парични казни и недозволување на некои да присуствуваат на одредени натпревари. Со оглед на тоа што турнирот се одржува во текот на месецот на гордоста, нешто што Германија би сакала да го одбележи на турнирот, ќе биде интересно да се види како ќе реагира бригадата.
Украина: Природен избор за секој неутрален
Ова треба да биде приказната која носи добро чувство на турнирот. Или барем треба да им понуди на Украинците одмор од немилосрдните руски напади врз земјата кои секојдневно се одвиваат во последните две години. Со страшни вести од фронтот, и политичка поддршка за земјата која е навидум свртена кон Западот, има надеж дека спортот ќе донесе добри вести. Сега е време фудбалскиот тим да го зададе следниот симболичен нокаут.
Оваа украинска екипа има и тимски дух и талент во изобилство. Погледнете ги само двата меча од плејофот во март што тимот требаше да ги одигра за да стигне до Германија. Прво, изгледаше дека Босна и Херцеговина ќе ги исфрли жолто-сините, но два украински гола подоцна го спасија денот. А потоа, пет дена подоцна, играјќи „дома“, во полскиот град Вроцлав, од очигледни безбедносни причини, Украина повторно дојде од зад грб против Исланд за да си ги обезбеди билетите за главниот турнир. Со релативно „лесна“ група, постојат сите шанси Украина да го повтори настапот од Евро 2020 кога стигнаа до четврт-финалето. Но, овој пат ќе ги имаат на своја страна и неутралните кои навиваат за нив.
Играчот на кој треба да внимавам
Има многу да се избере од тука. Го имате евергринот, капитен и талисман Андриј Јармоленко, остварениот дефанзивец Виталиј Миколенко, голманот Андриј Лунин кој неодамна одигра голема улога во достигнувањата на Реал Мадрид во клупскиот фудбал - Лигата на шампионите - и Артем Довбик кој постигна повеќе голови од кој било друг играч во Шпанската лига оваа сезона. Но, ќе одиме со Александар Зинченко. Откако веќе четири пати ги освои Англичаните со Манчестер Сити, тој сега игра за најголемиот ривал на Сити во изминатите две сезони - Арсенал. И ова момче е сон на менаџерите. Зошто? Поради неговата разновидност, слично како швајцарски армиски нож. Тој може да игра каде и да било - и да го направи тоа добро. Еве, време е да научите еден многу фудбалски хипстерски термин со кој ќе добиете „поени“ ова лето ако се најдете во друштво на „луди“ по Европско: превртен бек. Не многу одамна, бековите, значи левиот и десниот бек, беа најневозбудливите играчи во тимот, речиси како резервен дел. Не повеќе. Превртениот бек игра како десен/лев бек во одбраната, но кога тимот ја има топката, тој преминува во средниот ред за да стане дополнителен плејмејкер. И малкумина можат да ја совладаат оваа нова двојна позиција добро како Зинченко.
А политичкиот агол?
Дали навистина треба да се подвлече? Патриотизмот очигледно е на високо ниво во тимот. Сите играчи целосно се префрлија на зборување само на украински. Во едно неодамнешно интервју, Зинченко зборуваше за едно од актуелните прашања во украинското општество, воената регрутација и изјави дека е подготвен да се пријави во армијата доколку биде повикан. Довбик, заедно со крилниот напаѓач на Челзи, Михаило Мудрик, донираа пари за купување дронови за вооружените сили. Но, можеби приказната е во сино-жолтите украински дресови. Всушност, тие се исти како и претходниот турнир, кој и покрај тоа што се викаше Евро 2020, се одржа една година подоцна поради пандемијата Ковид-19. Се разбира, тоа беше пред целосната руска инвазија во февруари 2022 година, а дресовите предизвикаа внимание - од две причини. Прво, на предната страна на маицата бледо можеше да се видат контурите на Украина како што се гледаат на мапа. Ова го вклучуваше источниот дел од земјата под де факто руска контрола, како и Крим припоен од Кремљ.
Тоа се сметаше за потенцијално провокативно, бидејќи Русија исто така беше присутна на турнирот, но УЕФА, управното тело на европскиот фудбал, го дозволи тоа, бидејќи тоа беа меѓународните признати граници на земјата. Но, УЕФА, од друга страна, не беше задоволна од второто нешто на дресовите - на него беше извезен слоганот „Слава на Украина“. Патриотскиот борбен крик се сметаше за „политички“. Така, наместо тоа, беше направен компромис во кој беше напишано во внатрешноста на дресот, каде што останува до денес. Потоа, тука е проблемот со вистинскиот производител на дресови, шпанската компанија Joma, која долго време ја снабдуваше украинската репрезентација. На таа соработка ѝ се ближи крајот, бидејќи тие донесоа контроверзна одлука да соработуваат со рускиот клуб Зенит Санкт Петербург – клубот од родниот град на Владимир Путин, гордо финансиран од енергетскиот гигант Газпром. Дресовите на репрезентациите се повеќе од безначајно парче облека за овие тимови.
Украинските репрезентативци ја слават победата над Шкотска во квалификацискиот натпревар за Светското првенство во фудбал во 2022 година. Глазгов, Велика Британија, 1 јуни 2022 година
Србија: Дебитантските црни коњи
По четвртина век Србија се врати на Европско. Но, всушност е првпат тимот да игра само како Република Србија. Во 2000 година, таа се појави како Сојузна Република Југославија, која тогаш ги вклучи сега независните Косово и Црна Гора, а многу порано беше секако Социјалистичка Федеративна Република Југославија, позната на навивачите како само Југославија, една од навистина големите европски фудбалски сили. Па, што да очекуваме од овој тим? Можно е доста. Секој турнир има „црн коњ“, тој изненадувачки тим што никој не го очекува, а кој наеднаш ќе го придвижи патот до последните фази од турнирот.
На Евро 2020, Данска стигна до полуфиналето, а четири години претходно Велс го постигна истиот подвиг. Овој пат името на тој коњ би можело да биде Србија. Никој навистина не зборува за нив, што понекогаш може да биде благослов, тие имаат огнена сила во нападот што речиси сигурно ќе гарантира голови и сè на сè тие се прилично пристојна екипа. Повеќето од нив играат клупски фудбал во високо ценети европски лиги и речиси половина од нив го освоија Светското првенство за играчи на возраст под 20 години во 2015 година. Значи, тие во извесна смисла „пораснаа заедно“. Немојте да се изненадите ако конечно експлодираат на најголемата сцена во Германија.
Играчот на кој треба да внимавам
Ја споменавме огнената моќ во нападот. И тука навистина можете да изберете кој било од нападот што ви се допаѓа. Александар Митровиќ е најдобар стрелец во Србија на сите времиња и вистински ѕвер во воздухот, а со Лука Јовиќ и Душан Влаховиќ земјата има два небрусени дијаманти кои чекаат да блеснат. Но, сепак овој тим е ништо без нивниот капитен Душан Тадиќ, играчот со најмногу настапи за земјата. Можеби сега има 35 години, но сè уште е тој што ги влече конците овде. Кога луѓето зборуваат за „вистински број 10“, не гледајте подалеку од Тадиќ со минијатурни, свилени вештини, убиствени пасови и лева нога за која „се умира“. Ако е расположен, фудбалот танцува околу него. Ако сте од малку постара генерација, можеби ќе го препознаете и менаџерот – Драган Стојковиќ - „Пикси“ - како што го нарекуваат – кој е еден од најдобрите играчи кои доаѓаат од Србија/Југославија, неверојатно талентиран плејмејкер од средниот ред и клучна фигура на фудбалот од 1980-тите и 90-тите. Како менаџер на националниот тим, тој сепак е дискутабилен, особено поради гласините дека има договор од повеќе милиони евра, но сепак тврди дека треба да биде повеќе платен. Со други зборови, тој треба да испорача резултати овој турнир.
Душан Тадиќ за време на фудбалскиот натпревар од квалификациите за ЕП 2024-група помеѓу Србија и Црна Гора, на стадионот Рајко Митиќ во Белград, Србија. 17 октомври 2023 година
А политичкиот агол?
Српскиот моќник, претседателот Александар Вучиќ доминира во повеќето аспекти од јавниот живот на Србија, а фудбалот не се разликува. Драган Џајиќ, еден од најдобрите српски играчи досега, е актуелен претседател на Српската фудбалска федерација (ФСС) и таа функција ја доби благодарение на Вучиќ и неговите соработници кои буквално ги спречија делегатите за кои се веруваше дека сакаат да гласаат за друг кандидат за претседател на фудбалската федерација. Џајиќ претходно беше претседател на еден од големите клубови во земјата, Црвена звезда од Белград, каде што беше обвинет за измама откако продаде неколку играчи. Судењето заврши во 2012 година, откако тогашниот српски претседател Томислав Николиќ, кој е член на партијата на Вучиќ, Српската напредна партија (СНС), одлучи да го ослободи Џајиќ од кривична одговорност. Можеби е непотребно да се додаде дека Џајиќ сега е почитуван член на партијата? Меѓутоа, на улиците на Белград се зборува дека Џајиќ е само фигура. Човекот кој навистина ја води федерацијата е потпретседателот Бранислав Недимовиќ, поранешен владин министер и близок довереник на Вучиќ без фудбалска позадина.
Србија е единствената европска земја што играла против Русија по целосната инвазија на Украина пред две години. УЕФА брзо постави забрана за Русија на сите официјални натпревари, што значи дека на тимот не му беше дозволено ниту да игра квалификациски натпревари за овој турнир, но може да игра пријателски. Сите други европски тимови досега ги избегнуваа дури и за овие натпревари. Босна и Херцеговина требаше да игра, но голем број клучни играчи одбија да настапат што доведе до откажување на тој натпревар. Србија, сепак, отиде во Москва во март оваа година - и беше “недомаќински“ поразена со 0-4.
Грузија: Најголемите аутсајдери
Ако поддршката за најмалку фаворизираниот тим е нешто за вас, тогаш навивајте за Грузија. Од 24-те селекции кои се пласираа на ЕП, тие се најслабо рангирана земја на турнирот – на 75 место, а најблиску е Словенија на 57 место. Нивните натпревари против силно возбудената Португалија на Кристијано Роналдо или против големиот сосед Турција, со над 20 пати повеќе население од она во Грузија, ќе бидат тип на борби „Давид против Голијат“. Но, не ја потценувајте страста за фудбалот на оваа мала, јужнокавкаска република. Со пресвртот кој моментално се доживува во земјата, бидејќи стотици илјади излегоа на улиците поради неодамнешното донесување на закон за странски агенти во руски стил, кој ги загрозува евроатлантските перспективи на Грузија, овој тим потенцијално може да понуди некаков вид на бегство. Кога Грузија во март ја победи Грција во напнатата серија на пенали, за да се квалификува за својот прв меѓународен турнир од независноста во 1991 година, целата земја славеше како да нема утре. Победа во некој од групните натпревари или дури и пласман во плеј-оф рундата би имала сличен ефект. Во советско време, стадионот на Динамо Тбилиси, најпознатиот клуб во земјата, беше жариште на грузискиот национализам и националната фудбалска федерација стана независна од СССР пред независноста на државата.
Играчот на кој треба да внимавам
Секако, би можел да кажам Ѓорѓи Мамардашвили, многу перспективен голман кој брани за шпанскиот клуб Валенсија, кој ќе биде многу зафатен, бидејќи Грузија најверојатно ќе игра со грбот до ѕидот. Но, навистина може да има само еден одговор на ова прашање: Квича Кварацхелија – најголемата ѕвезда во земјата и еден од оние што се очекува да го осветли овој турнир со неговата брзина и исклучителен дриблинг. Колку голема зделка е Кварацхелија? Замислете го ова: Нема сомнеж дека Италија е земја која е луда по фудбал. И можеби најфудбалскиот дел од полуостровот вљубен во калчото е Неапол, на посиромашниот југ на Апенинскиот полуостров.
Локалната гордост, Наполи, беше италијански шампион и во 1987 и во 1990 година, предводена од можеби најславниот фудбалер на сите времиња, Диего Армандо Марадона. Овој човек е блиску до Бог, како што може да се биде во Неапол и откако замина, уште една титула во лигата изгледаше недостижна со големите економски моќници од северот, Јувентус, Милан и Интер кои продолжија да ги зголемуваат титулите, и главните клубови Рома и Лацио понекогаш исто така триумфираа. 33-те години болка конечно завршија минатата година кога Наполи ги скрши сите противници, предводени од Кварацхелија, кој беше признат како најкорисен играч (МВП) во лигата. Иако можеби не го достигна небесното воодушевување на малиот Аргентинец, Грузиецот сега го доби прекарот „Кварадона“ од Наполитанците - што можеби е најголемото неофицијално признание што некој може да го добие во овој спорт.
Голманот на Грузија, Мамардашвили, брани пенал за време на финалниот фудбалски натпревар за пласман во плеј-офот за УЕФА ЕУРО 2024 меѓу Грузија и Грција во Тбилиси, на 26 март 2024 година. (Фото: Вано ШЛАМОВ / АФП)
А политичкиот агол?
Секој сака парче од колачот овде. Владината партија Грузиски сон (ГД) досега се обидуваше да профитира од успехот со објавување славенички слики со тимот. Очекувајте премиерот Иракли Кобахиѕе да биде присутен во Германија заедно со градоначалникот на Тбилиси, од истата партија, Каха Каладзе, поранешен фудбалер во италијанскиот гигант Милан, кој сега е еден од најголемите навивачи на владата. Во ВИП зоната веројатно ќе го видите и претседателот на грузиската фудбалска федерација, Леван Кобиашвили, еден од играчите со најмногу настапи во историјата на земјата, кој секако ја удвојува својата фудбалска улога со тоа да биде пратеник на ГД.
Опозицијата се надева дека санкциите на ЕУ, па дури и на Германија, во форма на забрани за патување на високи владини функционери, ќе ги спречат овие луѓе од авантурите на националниот тим на Еврото да направат политичка ПР вежба, но такви мерки не се појавуваат. Значи, како тимот реагира на законот за странски агенти? Единствениот член од составот кој досега јавно изрази поддршка за владејачката партија е 32-годишниот дефанзивец Соломон Квирквелија, кој најголемиот дел од кариерата го помина во Русија и моментално игра во Саудиската лига.
Ѕвездите Мамардашвили и Кварацхелија се донекаде „на оградата“ со изјавата дека иднината на Грузија ѝ припаѓа на Европа, но без експлицитно да го осудат законот. Наместо тоа, веселиот напаѓач Буду Живзивадѕе стана нешто како опозициски миленик со тоа што неколкупати јавно го осуди законот. Неговата животна приказна, со неговата мајка која е бегалец од грузискиот отцепен регион Абхазија, која Москва ја призна како независна држава по петдневната војна со Тбилиси во 2008 година, и неговото танцување на прославата за напредокот на неговиот тим на Европското, направија политичка сензација.
Можеби единствениот друг играч кој е толку отворен е бројот 10 на тимот, Ѓорѓи Чакветадѕе, кој на Инстаграм напиша дека „ништо не стои над нашиот народ; ниту еден закон не стои над нив. Вратете го овој закон назад и да се обединиме повторно, исто како што направивме на 26 март! (Кога Грузија ја победи Грција). Не за Русија, да за Европа!“. Тука исто така вреди да се внимава што ќе прави сегашниот капитен Гурам Кашија. Тој досега молчи за законот за странски агенти, но претходно отворено ја изразуваше својата поддршка за правата на хомосексуалците. Со оглед на тоа што грузиската влада е во ек на наметнување сеопфатно анти-ЛГБТ законодавство, неговите постапки и зборови во Германија ќе бидат внимателно следени.