Околу милион ипол Швеѓани меѓу 1850 и 1920 година избегаа од глад и беда населувајќи се главно во Северна Америка.
Шведската неутралност за време на Втората светска војна и овозможи на нејзината индустрија да процвета.
Од 50-те до 80-те години на минатиот век многу Финци, Италијанци, Грци, Шпанци и Југословени дојдоа во Шведска за да работат во рудниците, железарниците и текстилна индустрија.
Во истовреме, Шведска се стремеше да стане актер на меѓународната сцена посредувајќи во конфликти и хуманитарни кризи.
Стокхолм се гордееше со своите мировници и одбраната на човековите права во светот.
Во седумдесетите години Шведска стана безбеден рај за бегалците од Виетнам и јужноамериканските диктатури, како и за христијанските малцинства од Блискиот Исток.
Но, Шведска и натаму во голема мера беше хомогена земја, а приливот странци не предизвикуваше многу дебата.
Тоа се промени по доаѓањето на 125.000 бегалци од поранешна Југославија меѓу 1991 и 1995 година.
Пред четири години пак, тогашниот централно-десничарски премиер Фредрик Рајнфелд ги повика Швеѓаните „да ги отворат своите срца“ за барателите на азил од Сирија, Авганистан и Ирак.
Неговиот наследник, Стефан Лофвен од социјалдемократите, ја повтори идејата порачувајќи:
„Мојата Европа не гради ѕидови, мојата Европа прифаќа бегалци“.
Шведска во 2015 година прими над 160.000 баратели на азил, што е најголем број по глава на жител меѓу европските земји.
Но, сега стравувањата од влијанието на глобализацијата врз работните места, стареењето на населението и неуспехот да се интегрираат малцинските групи во земјата само го поттикна растежот на десничарските партии.
Јенс Ридгрен, професор по социологија на Универзитетот во Стокхолм вели:
„Тие навистина сакаат да ја намалат имиграцијата во Шведска, но исто така гледаат на миграцијата како на економска и културна закана за Шведска“.
Анкетите пред неделните избори укажуваат дека еден од пет гласачи во Шведска најверојатно ќе поддржи партија со екстремно десничарски корени.
Тоа, според експертите, укажува дека и навидум успешните политички системи се ранливи.
Професор Јенс Ридгрен додава:
„Она што овие партии имаат заедничко е дека тие се етнички националисти и нивната главна цел е да ја зголемат етничката хомогеност во земја“.
Во минатата година, во Шведска, земја од 10 милиони луѓе, имаше скоро 2 милиона жители родени во странство или околу 19 проценти од населението.