Младешките соништа и мечти на 22 годишната Моника Илкоска од Прилеп се прекинати веќе 5 години, откако заболела од наследна болест миокардиопатија, која ги напаѓа мускулите, поради што неможе да се движи. За реалноста да биде уште посурова, нејзините родители се стечајци со 7000 денари месечни примања.
Младешките соништа и мечти на 22 годишната девојка Моника Илкоска од Прилеп се прекинати веќе 5 години, откако заболела од наследната болест атаксија спиноцеребралис, миокардиопатија. Уште не завршила основно училиште за неа животот го изгубил сјајот. Закована во креветот во дневната соба, таа само гледа телевизија и со нетрпение го очекува звукот на ѕвончето за да дојде другарка и за да ги подели со неа своите тајни, желби, за да чуе како живеат нејзините врсници, кои од почетокот на болеста не ги видела. Се срамела од себе, зашто судбината и донела ваква болест, која ги напаѓа мускулите и секој ден се повеќе го отежнува нејзиното движење.
„Само една другарка имам што доаѓа, Силвана се вика. Доаѓа скоро секој ден, ама 2-3 саати поседува и си оди. Не бев излезена скоро 5-6 години, сега така почнав со еден точак да шетам.“
Но, засега според медицинските стручњаци нема лек за оваа болест. Пред 3 години почина брат и на Моника, Слободан на 14 години. Ниту упорноста, ниту бескрајната надеж на родителите не помогнала да се одржи во живот болното момче. За мајката Славица болеста на ќерката е преголема болка, вели на моменти не може да го издржи товарот на животот.
„Имам еден нож во срцево забодено, длабоко забодено и не можам да дозволам уште еден нож да ми го погоди срцето. Ми се чини дека не можам повќе да издржам, затоа ги молам сите кои што можам да помогнат со нешто, да кажат, да не обратат некаде, јас ќе му бидам многу благодарна, што моето чупе, барем што велиме малку од малку напред да оди.“
Но, овде не завршуваат маките и страдањата на Илкоски. Ова семејство живее со минимални 7000 денари, кои не им стигнуваат само за болеста на Моника. Екипите на ЕВН често чукаат на нивната врата, зашто сметките за струја не можат да ги плаќаат редовно. Живеат во страв, како ќе го минат следниот ден, без пари, зашто двајцата се стечајни работници. Во лето вели Славица и некако се живее, оти сопругот Зоран работи аргатски живот, од утро до мрак за минимална дневница, но неподнослив им е животот во зима.
„Преку ВМРО тој се зачлени, други некој ваму што ветуваа да се зачлени дека ќе влезе на работа, ама ете ништо не сторија, затоа немам веќе верба на никој. Барем тој да беше на една основна работа, да земаше барем некој денар фазла, а и за пензија, или да ме стават на скратено.“
Сепак Илкоски не губат надеж, веруваат и молат за помош, а од министерството за здравство бараат да ги прати на испитувања во странство за да најдат лек за младата девојка, која има само една желба да живее како и нејзините врсници.
„Само една другарка имам што доаѓа, Силвана се вика. Доаѓа скоро секој ден, ама 2-3 саати поседува и си оди. Не бев излезена скоро 5-6 години, сега така почнав со еден точак да шетам.“
Но, засега според медицинските стручњаци нема лек за оваа болест. Пред 3 години почина брат и на Моника, Слободан на 14 години. Ниту упорноста, ниту бескрајната надеж на родителите не помогнала да се одржи во живот болното момче. За мајката Славица болеста на ќерката е преголема болка, вели на моменти не може да го издржи товарот на животот.
„Имам еден нож во срцево забодено, длабоко забодено и не можам да дозволам уште еден нож да ми го погоди срцето. Ми се чини дека не можам повќе да издржам, затоа ги молам сите кои што можам да помогнат со нешто, да кажат, да не обратат некаде, јас ќе му бидам многу благодарна, што моето чупе, барем што велиме малку од малку напред да оди.“
Но, овде не завршуваат маките и страдањата на Илкоски. Ова семејство живее со минимални 7000 денари, кои не им стигнуваат само за болеста на Моника. Екипите на ЕВН често чукаат на нивната врата, зашто сметките за струја не можат да ги плаќаат редовно. Живеат во страв, како ќе го минат следниот ден, без пари, зашто двајцата се стечајни работници. Во лето вели Славица и некако се живее, оти сопругот Зоран работи аргатски живот, од утро до мрак за минимална дневница, но неподнослив им е животот во зима.
„Преку ВМРО тој се зачлени, други некој ваму што ветуваа да се зачлени дека ќе влезе на работа, ама ете ништо не сторија, затоа немам веќе верба на никој. Барем тој да беше на една основна работа, да земаше барем некој денар фазла, а и за пензија, или да ме стават на скратено.“
Сепак Илкоски не губат надеж, веруваат и молат за помош, а од министерството за здравство бараат да ги прати на испитувања во странство за да најдат лек за младата девојка, која има само една желба да живее како и нејзините врсници.