Дека е урбанизмот дирекно поврзан со тероризмот не знам. Може како збор, дека и двете имат “изам” што најверојатно доаѓа од изум – или некаква алатка, меѓутоа не сум сигурна. Ама знам дека и двете се поврзани со секојдневниот живот на секој. Со шетање по улица. Прошетки со количка за бебе. Со фрлање ѓубре. Одење до банка. И карактерот на такви домашни задачи.
Урбанизмот како алатка што го штити правото на сонце, вода, воздух и се што споделуваме на светов е присутен во различни размери од нашето живеење. Да почнеме од проширувањето на сите тераси во сите Карпоши и да завршиме со заградената Комерцијална на кеј. Во првиот случај индивидуално ги оддалечивме дневните соби од дневната светлина, а во вториот на сите индивидуи во Комерцијална им посакавме нови мрачни работни денови. Пола игралишта и зелен простор се претворени во паркинг места. Значи за да се прифати проект за зграда потребно е да има само предвидено паркинг место (како не изградено
наспроти изграденото) за луѓето да влезат внатре за кога ќе излезат од дома повторно во автомобил и да одат некаде. Каде? Па уште истите ако работат во Комерцијална, во кола ќе им е најсветло. И се тоа има врска со законите поединечно на секоја општина. Кои во даден момент, во дадена можност, ги менуваат преку ноќ.
Дека индивидуата е се поважна од заедницата е се поочигледно. Но значи ли тоа дека веќе ни е непотребно сонце и ќе издржиме цел ден пред LCD зраци наместо сончеви?
Желбата за проширено семејство, и идентифукување со заедницата е стремеж на секое човеково битие. Во Скопје тоа се викаше живот во маало. Значи јас не се сеќавам дека сме оделе да едриме заедно или да ја поздравуваме кралица, може и зошто сме немале каде, а и не се сеќавам на кралица. Ама се сеќавам на групно љупење пиперки.
Од неодамна е забрането правење ајвар на јавни места. Со други зборови колективно готвење храна на ниво на град. Според мене традиција која ја нема во друг главен град и значи блискост што не се купува и не се гради со ништо посилно од блискоста на сограѓаните.
Потоа знам дека во недела можеше да те разбуди звук на “тепање теписи” поставени на железна опрема која ја поставил градот. А да не споменувам дека тоа железо во даден момент е и пола фудбалско игралиште.
Значи Скопје имаше колективно чистење и колективно готвење.
Денес само се оддалечуваме едни од други, други од едни, од проширеното семејство, од животот во маало, малските херои и игри.
Звучи наивно но самореализирањето на индивидуата во маалскиот живот, додека јас растев во Скопје имаше важно место. Пример Дени (те чува), еден надимак, друг... Тие се важни имиња и идеали.
Урбанизмот и неговите алатки на претворање светло во темно од јавно во приватно има дирекна улога во тоа сценарио. Денес тој херој од маало твита од дома, а тој другиот од другата страна може е алатка на терористички акции.
Сите човекови битија се идентификуваат на повеќе степени. Најпрвин со домот,
семејството, соседството и луѓето кои секојдневно ги гледаат и работат со нив, општината како заедница и за крај градот и понатаму до крајот на светот. Денес со сите технологии и научни достигнувања уште е реално луѓето меѓусебе и да ги остваруваат своите идеали на ниво на град за да го подобрат секојдневието на заедницата на која припаѓаат. Затоа што тоа што го конзумираме како атмосфера, по улиците, парковите, влезот од зградата и цел пат до дома, зафаќа еден голем процент од нашите животи.
Урбанизмот како алатка што го штити правото на сонце, вода, воздух и се што споделуваме на светов е присутен во различни размери од нашето живеење. Да почнеме од проширувањето на сите тераси во сите Карпоши и да завршиме со заградената Комерцијална на кеј. Во првиот случај индивидуално ги оддалечивме дневните соби од дневната светлина, а во вториот на сите индивидуи во Комерцијална им посакавме нови мрачни работни денови. Пола игралишта и зелен простор се претворени во паркинг места. Значи за да се прифати проект за зграда потребно е да има само предвидено паркинг место (како не изградено
Потоа знам дека во недела можеше да те разбуди звук на “тепање теписи” поставени на железна опрема која ја поставил градот. А да не споменувам дека тоа железо во даден момент е и пола фудбалско игралиште.
Значи Скопје имаше колективно чистење и колективно готвење.
Денес само се оддалечуваме едни од други, други од едни, од проширеното семејство, од животот во маало, малските херои и игри.
наспроти изграденото) за луѓето да влезат внатре за кога ќе излезат од дома повторно во автомобил и да одат некаде. Каде? Па уште истите ако работат во Комерцијална, во кола ќе им е најсветло. И се тоа има врска со законите поединечно на секоја општина. Кои во даден момент, во дадена можност, ги менуваат преку ноќ.
Дека индивидуата е се поважна од заедницата е се поочигледно. Но значи ли тоа дека веќе ни е непотребно сонце и ќе издржиме цел ден пред LCD зраци наместо сончеви?
Желбата за проширено семејство, и идентифукување со заедницата е стремеж на секое човеково битие. Во Скопје тоа се викаше живот во маало. Значи јас не се сеќавам дека сме оделе да едриме заедно или да ја поздравуваме кралица, може и зошто сме немале каде, а и не се сеќавам на кралица. Ама се сеќавам на групно љупење пиперки.
Од неодамна е забрането правење ајвар на јавни места. Со други зборови колективно готвење храна на ниво на град. Според мене традиција која ја нема во друг главен град и значи блискост што не се купува и не се гради со ништо посилно од блискоста на сограѓаните.
Потоа знам дека во недела можеше да те разбуди звук на “тепање теписи” поставени на железна опрема која ја поставил градот. А да не споменувам дека тоа железо во даден момент е и пола фудбалско игралиште.
Значи Скопје имаше колективно чистење и колективно готвење.
Денес само се оддалечуваме едни од други, други од едни, од проширеното семејство, од животот во маало, малските херои и игри.
Звучи наивно но самореализирањето на индивидуата во маалскиот живот, додека јас растев во Скопје имаше важно место. Пример Дени (те чува), еден надимак, друг... Тие се важни имиња и идеали.
Урбанизмот и неговите алатки на претворање светло во темно од јавно во приватно има дирекна улога во тоа сценарио. Денес тој херој од маало твита од дома, а тој другиот од другата страна може е алатка на терористички акции.
Сите човекови битија се идентификуваат на повеќе степени. Најпрвин со домот,
Урбанизмот и неговите алатки на претворање светло во темно од јавно во приватно има дирекна улога во тоа сценарио. Денес тој херој од маало твита од дома, а тој другиот од другата страна може е алатка на терористички акции.
семејството, соседството и луѓето кои секојдневно ги гледаат и работат со нив, општината како заедница и за крај градот и понатаму до крајот на светот. Денес со сите технологии и научни достигнувања уште е реално луѓето меѓусебе и да ги остваруваат своите идеали на ниво на град за да го подобрат секојдневието на заедницата на која припаѓаат. Затоа што тоа што го конзумираме како атмосфера, по улиците, парковите, влезот од зградата и цел пат до дома, зафаќа еден голем процент од нашите животи.
