Холандската одлука е широко перцепирана од србите, како реакција на немирите во Белград на 10 октомври, предводени од организирани и насилни националистички групи и за немирите два дена потоа во Џенова пред фудбалскиот меч меѓу Србија и Италија.
Холандија веројатно својата одлука ја донесе без оглед на овие настани со оглед на тоа што се врти на десно, што значи дека е против проширувањето на Унијата. Холандската одлука можеби и не е некој важен настан на денот.
Но, ако историјата не учи нешто за Балканот тоа е дека тамошните ситни политики имаат тенденција да принудат големи сили да се фокусираат до банална нестабилност, наведува Стратфор, постетувајќи: Во 2000 година лидерот на Србија Слободан Милошевиќ, кој Западот го обвинува за голем дел од етничките судири во поранешна Југославија, беше симнат од власт од она што тогаш се чинеше дека е прозападно народно востание.
Сепак, востанието, како што прават повеќето коалиции собрани заедно за да соборат еден лидер донесоа какафонија на перспективи за она што треба да биде Србија. Востанието успеа поради неуспехот на Милошевиќ да балансира со опозицијата, а не поради некој јасен национален консензус за иднината на Србија.
Проблем беше и тоа што соборувањето на Милошевиќ не беше вистинска револуција, и им овозможи на структурите на Милошевиќ да ја задржат моќта. Тука беа и сложените врски меѓу организираниот криминал и државата.
Прозападната влада, предводена од премиерот Зоран Ѓинѓиќ, имаше неблагодарна задача на плевење на поранешните врски меѓу подземјето на Србија и владата што го чинеше живот во 2003 година.
Белград се уште не сака да се конфронтира со организираниот криминал и насилните националистички групи, но не поради недостиг на политичка волја, туку поради очигледен недостиг на капацитет.
И тука лежи иронијата на холандската одлука. Западот долго време беше скептичен на политичка волја во Србија да се соочи со своето минато.
Но, настаните во Белград и во Џенова, всушност, покажуваат дека за Србија поголем проблем е недостигот на капацитет, што на многу начини е многу посериозен.
Српскиот претседател Тадиќ, е оставен со речиси невозможна работа да го маскира недостигот на моќ на Белград, нудејќи и на Европа изговори, а во исто време да се занимава со неисполнетите очекувања на неговата изборна единица.
Во меѓувреме, генерации родени во 90-тите години немаат допирна точка со златните години на Србија во рамките на Југославија и како нормални ги доживуваат политичките немири и екстремниот национализам.
Младите во Србија се разочарани и бесни, посебно кон Западот кој изврши воздушна кампања врз Србија и ја поддржа независноста на Косово, а на крајот го принуди Белград да го прифати модерниот еквивалент на Германија по Првата светска војна, односно да биде виновна за војната.
Истовремено, економијата се наоѓа во состојба на колапс, а просечната месечна плата сега е помала дури и од онаа во соседна Албанија, што за србите е еднакво на цивилизациски колапс.
Ова се всушност основите на оваа недела на екстремизам, се вели во анализата на Стратфор, во која се додава: и тука ќе се пронајдеме себе си, ицртувајќи го портретот на Србија чии изминати 10 години почнуваат да личат на оние на Германската Вајмарска Република.
Како и таа, и Србија е принудена да ги прифати поразот и вината за војните за кои верува дека ги загубила поради интервенциите на Западот, да продолжи да ги плаќа гревовите на режимот за кој смета да го собори самата и на крајот да се справи со економската криза.
И за да влезе повторно во Западниот клуб на народите треба, како и Германија меѓу двете светски војни, да воведе демократски институции во време кога борбата против насилните националистички групи бара особено тешки и некогаш недемократски средства.
Најголемата опасност за Србија не е дека државата пропаѓа, туку дека, како и во Вајмарската Република, одредени политички сили во земјата на крајот можат да решат дека е полесно да се прават компромиси со екстремистички елементи отколку да продолжат со напорна работа за зајакнување на републиката против меѓународните и домашните пречки.
А како таква Србија многу бргу повторно ќе го сврти глобалниот фокус врз Балканот, заклучува Стратфор.
Холандија веројатно својата одлука ја донесе без оглед на овие настани со оглед на тоа што се врти на десно, што значи дека е против проширувањето на Унијата. Холандската одлука можеби и не е некој важен настан на денот.
Но, ако историјата не учи нешто за Балканот тоа е дека тамошните ситни политики имаат тенденција да принудат големи сили да се фокусираат до банална нестабилност, наведува Стратфор, постетувајќи: Во 2000 година лидерот на Србија Слободан Милошевиќ, кој Западот го обвинува за голем дел од етничките судири во поранешна Југославија, беше симнат од власт од она што тогаш се чинеше дека е прозападно народно востание.
Сепак, востанието, како што прават повеќето коалиции собрани заедно за да соборат еден лидер донесоа какафонија на перспективи за она што треба да биде Србија. Востанието успеа поради неуспехот на Милошевиќ да балансира со опозицијата, а не поради некој јасен национален консензус за иднината на Србија.
Проблем беше и тоа што соборувањето на Милошевиќ не беше вистинска револуција, и им овозможи на структурите на Милошевиќ да ја задржат моќта. Тука беа и сложените врски меѓу организираниот криминал и државата.
Најголемата опасност за Србија не е дека државата пропаѓа, туку дека, како и во Вајмарската Република, одредени политички сили во земјата на крајот можат да решат дека е полесно да се прават компромиси со екстремистички елементи отколку да продолжат со напорна работа за зајакнување на републиката против меѓународните и домашните пречки.
Прозападната влада, предводена од премиерот Зоран Ѓинѓиќ, имаше неблагодарна задача на плевење на поранешните врски меѓу подземјето на Србија и владата што го чинеше живот во 2003 година.
Белград се уште не сака да се конфронтира со организираниот криминал и насилните националистички групи, но не поради недостиг на политичка волја, туку поради очигледен недостиг на капацитет.
И тука лежи иронијата на холандската одлука. Западот долго време беше скептичен на политичка волја во Србија да се соочи со своето минато.
Но, настаните во Белград и во Џенова, всушност, покажуваат дека за Србија поголем проблем е недостигот на капацитет, што на многу начини е многу посериозен.
Српскиот претседател Тадиќ, е оставен со речиси невозможна работа да го маскира недостигот на моќ на Белград, нудејќи и на Европа изговори, а во исто време да се занимава со неисполнетите очекувања на неговата изборна единица.
Во меѓувреме, генерации родени во 90-тите години немаат допирна точка со златните години на Србија во рамките на Југославија и како нормални ги доживуваат политичките немири и екстремниот национализам.
Младите во Србија се разочарани и бесни, посебно кон Западот кој изврши воздушна кампања врз Србија и ја поддржа независноста на Косово, а на крајот го принуди Белград да го прифати модерниот еквивалент на Германија по Првата светска војна, односно да биде виновна за војната.
Истовремено, економијата се наоѓа во состојба на колапс, а просечната месечна плата сега е помала дури и од онаа во соседна Албанија, што за србите е еднакво на цивилизациски колапс.
Ова се всушност основите на оваа недела на екстремизам, се вели во анализата на Стратфор, во која се додава: и тука ќе се пронајдеме себе си, ицртувајќи го портретот на Србија чии изминати 10 години почнуваат да личат на оние на Германската Вајмарска Република.
Како и таа, и Србија е принудена да ги прифати поразот и вината за војните за кои верува дека ги загубила поради интервенциите на Западот, да продолжи да ги плаќа гревовите на режимот за кој смета да го собори самата и на крајот да се справи со економската криза.
И за да влезе повторно во Западниот клуб на народите треба, како и Германија меѓу двете светски војни, да воведе демократски институции во време кога борбата против насилните националистички групи бара особено тешки и некогаш недемократски средства.
Најголемата опасност за Србија не е дека државата пропаѓа, туку дека, како и во Вајмарската Република, одредени политички сили во земјата на крајот можат да решат дека е полесно да се прават компромиси со екстремистички елементи отколку да продолжат со напорна работа за зајакнување на републиката против меѓународните и домашните пречки.
А како таква Србија многу бргу повторно ќе го сврти глобалниот фокус врз Балканот, заклучува Стратфор.
