Вака накратко го започнуваат разговорот поручникот Дарко Кнежевиќ, кој во периодот од јануари до јули 2007 -та , бил дел од македонската единица која била под команда на силите на Кралството Велика Британија, во ИСАФ мисијата во Авганистан. Кнежевиќ вели дека уште пред за заминат биле запознаени дека освен редовните војнички работи таму ќе мора да му помагаат и на населението.
„Основни работи, од влевање на сигурност, дека сме таму, дека сме ние за нив и верувам дека таа задача беше една од најдобро изведените, бидејќи населението не прифати одлично.“
Таму нема средна класа, раскажува поручникот, таму имате велеченствени палати и градби и куќарки направени од кал и слама, но сите се гостопримливи и грев е ако не го прифатиш од нив понуденото, раскажува тој.
„Многу темпераментен народ, многу горд и многу гостопримлив. Секој припадник на задача надвор од касарна, бевме поканувани од тие луѓе на чај, на одредени нивни традиционални јадења, просто кажано можеби нема, но и тоа сакаат да го поделат.“
Иако статистиките покажуваат дека поголем дел од населението во Авганистан е неписмено, сепак во последно време луѓето се трудат да учат вели поручникот . Па така комуникацијата со обичните луге не им била тешка, си зборувале на англиски.
„Се случуваше по улица одиш, ти приоѓаат луѓе да се покажат дека нешто научиле на англиски“
Тамошното население, за Македонија знаело само малку, но сепак сите знаеле за Александар Велики, кој за време на своите освојувачки походи дошол и до Авганистан. Таму сега има припадници на едно племе кое се сметаат за потомци на Александар.
„Одредено племе кое има некои особини и во самата градба на нивните куќи, во обичаи дури и во изговорот има доста македонски зборови.“
Иако биле стотици километри подалеку од дома, за попријатен престојот во Авганистан, допринесувала подршката од семејството и секако добрите услови во базата.
„Нормално битно е фамилијата да даде поддршка, јас ја имав, верувам дека и во иднина ќе ја имам кога би отишол. Но, покрај тоа и условите се битни, а можам да кажам дека тие беа на многу високо ниво. Тоа е нешто што во НАТО го негуваат – на еден војник мора да му е обезбедено се за да може да ги работи работите.“
И покрај тоа што Авганистан не е баш безбедна земја, при извршувањето на задачите нема место за страв вели поручникот
„Заедно си со својот тим, веруваш на своите луѓе, обучени се за тие задачи и не се размислува за страв.“
Кнежевиќ вели дека добро соработувале со мировниците од другите земји и искуството со кое се стекнале таму е големо.
„Секојдневна комуникација, заедно, размена на искуства, заеднички патроли, значи соработката беше на највисоко ниво. Припадниците кои се подготвуваа за во иднина, самиот план во АРМ функционира. Меѓутоа, со народот, историјата, традицијата на Авганистан немаме контакт и прв пат се среќаваме кога ќе се замине во Авганистан.“
Поручникот вели дека доколку е потребно повторно би заминал на мировна мисија во странство каде што ќе ја претставува својата единица и својата земја.
Основни работи, од влевање на сигурност, дека сме таму, дека сме ние за нив и верувам дека таа задача беше една од најдобро изведените, бидејќи населението не прифати одлично
„Основни работи, од влевање на сигурност, дека сме таму, дека сме ние за нив и верувам дека таа задача беше една од најдобро изведените, бидејќи населението не прифати одлично.“
Таму нема средна класа, раскажува поручникот, таму имате велеченствени палати и градби и куќарки направени од кал и слама, но сите се гостопримливи и грев е ако не го прифатиш од нив понуденото, раскажува тој.
„Многу темпераментен народ, многу горд и многу гостопримлив. Секој припадник на задача надвор од касарна, бевме поканувани од тие луѓе на чај, на одредени нивни традиционални јадења, просто кажано можеби нема, но и тоа сакаат да го поделат.“
Иако статистиките покажуваат дека поголем дел од населението во Авганистан е неписмено, сепак во последно време луѓето се трудат да учат вели поручникот . Па така комуникацијата со обичните луге не им била тешка, си зборувале на англиски.
„Се случуваше по улица одиш, ти приоѓаат луѓе да се покажат дека нешто научиле на англиски“
Тамошното население, за Македонија знаело само малку, но сепак сите знаеле за Александар Велики, кој за време на своите освојувачки походи дошол и до Авганистан. Таму сега има припадници на едно племе кое се сметаат за потомци на Александар.
„Одредено племе кое има некои особини и во самата градба на нивните куќи, во обичаи дури и во изговорот има доста македонски зборови.“
Иако биле стотици километри подалеку од дома, за попријатен престојот во Авганистан, допринесувала подршката од семејството и секако добрите услови во базата.
„Нормално битно е фамилијата да даде поддршка, јас ја имав, верувам дека и во иднина ќе ја имам кога би отишол. Но, покрај тоа и условите се битни, а можам да кажам дека тие беа на многу високо ниво. Тоа е нешто што во НАТО го негуваат – на еден војник мора да му е обезбедено се за да може да ги работи работите.“
И покрај тоа што Авганистан не е баш безбедна земја, при извршувањето на задачите нема место за страв вели поручникот
„Заедно си со својот тим, веруваш на своите луѓе, обучени се за тие задачи и не се размислува за страв.“
Кнежевиќ вели дека добро соработувале со мировниците од другите земји и искуството со кое се стекнале таму е големо.
„Секојдневна комуникација, заедно, размена на искуства, заеднички патроли, значи соработката беше на највисоко ниво. Припадниците кои се подготвуваа за во иднина, самиот план во АРМ функционира. Меѓутоа, со народот, историјата, традицијата на Авганистан немаме контакт и прв пат се среќаваме кога ќе се замине во Авганистан.“
Поручникот вели дека доколку е потребно повторно би заминал на мировна мисија во странство каде што ќе ја претставува својата единица и својата земја.
